Słów kilka o Fundacji i jej świetnych książkach
Wszystko zaczęło sie od przypadkowo wygranej na Facebooku książeczki autorstwa Agaty Battek "Leon i jego nie-zwykłe spotkania. Wyprawa na zamek." Jest to pierwsza z serii opowieści o Leonie i jego przyjaciołach, którzy w różnych ciekawych miejscach przeżywają fantastyczne przygody. Wśród tych przyjaciół zawsze jest niepełnosprawny rówieśnik, który uświadamia dzieciom, że jest taki sam jak one a jego "inność" wcale nie przeszkadza mu funkcjonować w środowisku społecznym, czasami wręcz przeciwnie.
Książka zafascynowała mnie i moje ówczesne starszaki. W chwili obecnej ukazała się już trzecia książeczka o przygodach naszych bohaterów. Oprócz "Wyprawy na zamek" - "Wyprawa do jaskini" oraz "Noc w namiocie". Opowiadania pokazują nam, dorosłym, w jaki sposób nasze pociechy akceptują osoby niepełnosprawne, nie robiąc z tego żadnego problemu
Niedawno oferta Fundacji wzbogaciła się również o kolorowanki z wierszykami. Książki napisane są prostym językiem, wzbogacone o piękne ilustracje autorstwa Agnieszki Lodzińskiej, wydane bardzo starannie na pięknym kredowym papierze, są pomocnym środkiem dydaktycznym w przybliżaniu dzieciom trudnego zagadnienia niepełnosprawności.
Kiedyś opowiadania te "krążyły" w naszej przedszkolnej półce bookcrossingowej, jesli jednak ktoś miałby ochotę przeczytać chętnie udostępnię.
Udało mi sie nawiązać kontakt z Fundacją Verba - organizacją mającą na celu szeroko rozumianą edukację i
działalność społeczną służącą przełamywaniu stereotypów funkcjonujących w
różnych grupach społecznych, jej przesłaniem jest kształtowanie pozytywnych
postaw społecznych. Fundacja organizuje w całej Polsce ciekawe warsztaty dla przedszkolaków, poruszające temat niepełnosprawności. Nie chcę zapeszyć, ale być może niedługo nasze przedszkolaki dostąpią zaszczytu wspaniałej zabawy z Fundacją Verba.
Polecam stronę internetową Fundacji KLIK TUTAJ. Fundacja Verba uzmysławia, że najistotniejsze w integracji osób niepełnosprawnych jest usuwanie barier mentalnych, a nie tylko architektonicznych ale przede wszystkim uświadamia nam - dorosłym - że powinniśmy się uczyć od naszych pociech trudnej sztuki akceptacji.
Pani Iwono jestem pod ogromnym wrażeniem .... Ogólnym. Tylko zastanawia mnie ile trwa Pani doba ,bo chyba nie 24? :) to że ma Pani głowę pełna pomysłów to już wiem ale skąd na to czas.... Już wiem dlaczego dla mojej Helenki nie pójście do przedszkola to kara, bo tam tyle sie dzieje.. Cieszę sie ze Helenka trafiła do tak fantastycznego przedszkola, to taki ważny etap w jej życiu :)
OdpowiedzUsuńPani Iwono popieram to co napisała mama Helenki. Marta dopiero niedawno do Was dołączyła-mam jakieś porównanie jak może wyglądać przedszkole i jestem pod ogromnym wrażeniem Pani zaangażowania, ciepła i chęci zrobienia czegoś więcej. Jak dla mnie jest Pani nauczycielem z powołania i cieszę się że trafiłyśmy też do Pani. Znam mało osób które robią coś z miłości, szczególnie jeśli chodzi o pracę. Pani każdego dnia pokazuje tym maluchom coś nowego, zaraża ich ciekawością do świata, wprowadza w świat książek itd. Codziennie zerkam co też ciekawego dziś Pani im przygotowała. Marcie buzia się nie zamyka i opowiada o każdym dniu w przedszkolu. Fajne jest to, że czasami wystarczą dobre chęci i można zrobić bardzo wiele. Życie daje dużo możliwości tylko trzeba chcieć i umieć po nie sięgać. Życzę Pani wielu pomysłów i marzeń, które wiem że z odrobiną szczęścia na pewno się spełnią.
OdpowiedzUsuńDrogie mamy:) Dziękuję za słowa uznania. Nie zawsze wszystko wychodzi tak, jakbym sobie życzyła, ale staram się. Uśmiech na buziach Waszych cudownych pociech jest dla mnie najważniejszy:):):) Pani Jolu, doba, faktycznie jest czasami bezlistośnie krótka, ale cóż, nic na to nie poradzimy. Ja już nauczyłam się, że są w życiu rzeczy ważne i najważniejsze. Wszystko udaje się jakoś godzić, mając wsparcie:) Tu jestem szczęściarą:) Pozdrawiam i cieszę się, że śledzicie Panie bloga, to uzmysławia mi, że ma on sens:)
OdpowiedzUsuń